DAGBOEK MWANZA 27 AUGUSTUS 2015

Vanmorgen op tijd er uit om de koffer te pakken voor de thuisreis.

Mr Mmari kom mij op tijd ophalen om mij naar het vliegveld te brengen.

Hij rekent de lodge af en rekent met mij  het ticket af.

Mijn werk hier is gratis omdat ik hier werk als vrijwilliger vanuit sociale motieven ten opzichte van ontwikkelingslanden.

Onderweg belt zijn vrouw op dat hij het cadeautje voor mij vergeten heeft mee te nemen.

Zijn vrouw zal proberen het vliegveld op tijd te halen om het alsnog af te geven.

Het vliegveld gebouw moeten we ons niet al te veel van voorstellen.

Een vierkant gebouwtje met aan de voorzijde een golfplaten afdak met wat stoelen dat dient als wachtruimte.

Er om heen allerlei piepkleine stalletjes en winkeltjes die drink en etenswaren  aanbieden op een stoffig rode aarde pad.

Als ik bijna aan de beurt ben voor de security check komt ze bezweet aangesneld en overhandigt mij al hijgend het cadeautje in een fraaie verpakking.

Ik kijk er in ,ja het zijn echt leuke cadeautjes.; een mooie grote blauwe parero met dansende negers opdruk  en het opschrift hakuna matata. Wat zoveel betekent als rustig aan, geen probleem.

Met 3 kussen bedank ik hartelijk en neem afscheid met een Kweheri – Tot Ziens

Nu de check-tassen op de band en riem af, schoenen uit, laptop uit de tas .Nee geen probleem.

Ik kleed mij weer netjes aan en vind een stoel op een hoek.

Toevallig zit ik daar met uitzicht op de tweede security check.

Ik hoef me niet te vervelen op dit plekje.

De ene na de andere grote pot gezicht crème verdwijnt in de afval ton.

Ik kan je vertellen dat de gezichten van de Afrikaanse dames boekdelen spreken als ze al mopperend bij mij voorbij lopen.

Tot mijn verbazing zie ik ook mannen met literflessen water in de hand aan komen sjouwen.

Nee, eerst een paar slokken er van nemen zegt de beveiliger, om te laten zien dat het echt water is.

Een dikke Tanzaniaanse vrouw met een enorm Afrikaans achterwerk  wordt ook opgedragen door de beveiliging een slok uit de grote fles te nemen.

Nee mevrouw een paar grote slokken.

Ze verslikt zich, al proestend , scheldend en hoestend doet ze de check.

Schoentjes uit, nee, ze heeft geen riem om dat dikke lijf.

Ze vinden nog een spuitbus met iets ondefinieerbaars ,die zo de kiepelton in verdwijnt.

Gelukkig dat ik de Tanzaniaanse scheldwoorden niet ken, anders zat ik te blozen op mijn stoel.

De beveiligingsbeambte laat de scheldkanonnade als water langs zijn lichaam glijden en is al weer met de volgende patiënt bezig die een spuitbus scheercrème van een grote neger afhandig maakt.

De man doet niet zomaar afstand en houdt de bus stevig vast.

De chief  de chief, de chief roept hij.

De chef wordt er bij gehaald en opnieuw wordt de scheercrème bekeken en beoordeeld.

Na veel vijven en zessen verdwijnt ook die spuitbus in de grote afval ton.

Het is tijd voor mij om van dit mooie plekje afscheid te nemen en het vliegtuig in te stappen van Precission Air.

We vetrekken op tijd en het Victoriameer glijdt onder mij door.

Na een uur vliegen zie ik Mount Meru en de bekende Kilimanjaro opdoemen.

Mooi gezicht deze reuzen in het vlakke land.

Het wankele vliegtuigtrapje af en daarna naar het entree van het stationsgebouw in Arusha.

Op het zelfde moment als wij ,is er een groot vliegtuig van Ethiopian Airways uit Addis Abeba geland.

De grote stromen passagiers lopen gelijker tijd over het platform net als wij van de nationale vlucht.

Hetzelfde gebeurt zoals ik eerder meemaakte.

Ethiopië en Mwanza lopen na 5 minuten door elkaar.

Maar er zijn 2 ingangen. 1 x International en 1 x National.

Mannen in gele fluor jasjes springen wild gebarend door de honderden passagiers heen.

Ze gebaren luid  roepend waar we heen moeten om onze koffers te vinden en douane formaliteiten af te handelen.

Even later sta ik rustig voor de lopende band te wachten en te hopen dat mijn rode koffer zal verschijnen op de band.

In het Swahili en Engels wordt weer geroepen of er tussen  ons nog internationale passagiers  zitten.

Ze plukker er zowaar nog 3 meiden uit die verkeerd staan.

Ik heb het geluk dat ik buiten iemand tref met een bord van de coffee lodge .

Hij wacht op een andere passagier.

Hij biedt aan dat ik wel mee kan rijden.

Dat is niet tegen dovemans oren gezegd. De taxi chauffeurs die om mij heen krioelen en mij  het leven zuur maken met hun veel te hoge aanbiedingen schud ik van mij af en voeg mij bij de chauffeur voor de coffee lodge.

We moeten nog even wachten voor dat de passagier arriveert.

Gekleed in witte korte broek en hemd  stelt zich voor als George.

Koffers inladen en rijden richting Arusha over de overvolle dodenweg.

We raken aan de praat.

Hij blijkt schrijver geweest te zijn  en woont momenteel in Rome.

In de namiddag zal hij terug rijden om zijn neef op te halen uit Amerika die via Amsterdam met de KLM arriveert.

Ik vraag voorzichtig naar het doel van zijn reis.

Ze gaan op jacht in een dunbevolkt gebied in Tanzania.

Nee geen foto shots.

Maar echte jacht met geweren die zijn neef mee zal nemen.

Het doel is om een buffel en gnoe te schieten.

Ik vraag met licentie? Hij bevestigt dat ze vergunning hebben om deze dieren te schieten.

Natuurlijk begint dan de discussie met mij wat voor plezier het geeft om dieren te doden voor de spanning en de lol.

De discussie is eindeloos en zullen er niet over uitgesproken raken.

Na mijn bezoek aan Shanga mag ik weer terug meerijden naar de luchthaven.

In Shanga heerst de chaos van een grootse nieuwbouw en verhuizing.

Ik word allerhartelijkst ontvangen door Saskia.

Ik zal de hartelijke groeten over brengen aan de hele familie.

Shanga biedt werk aan gehandicapte mensen die in deze workshops van; stikken, glasblazen, kralen, weven, restaurant, houtwerk, bijouterieën maken hun dagelijks werk vinden.

Tevens worden ze op een normale manier beloond voor hun werk.

Gehandicapt betekent in Afrika helaas nog altijd ;outcast.

De workshops worden druk bezocht door de toeristen tijden hun safari.

De artikelen zijn niet de bekende Afrikaanse kitsch.

Het glasblazen is spectaculair en de doofstomme glasblazers die mij intussen kennen verwelkomen mij met diepe keelklanken: Williammm.

We geven elkaar een hug en zijn blij elkaar weer te zien.

Ik wil ze verder maar niet in de weg lopen in deze hectiek.

Ik eet een heerlijke baguette in het restaurant van de lodge.

OM 6 uur staat de oude man George me al op te wachten om gezamenlijk naar de airport te rijden.

Spitstijd, wat een gekte hier op de weg waar de verkeersregel van de sterkste en snelste geldt

Na een uur zijn we toch waar we willen zijn.

Ik stel voor om mijn camera te lenen en de dieren alleen te schieten met een camera en niet met een geweer.

We nemen hartelijk afscheid en ik bedank voor de lift en geef de driver een goede vergoeding.

Het inchecken aan de businessclass counter geeft niet veel problemen.

Ik had nog zeer veel KLM Flying blue punten en kon zodoende gratis businessclass vliegen.

Mooi de gelegenheid om een paar uur languit te slapen.

Naast mij proost ik met een glaasje champagne op een goede vliegreis met een mevrouw uit Cadzand Bad in Zeeland.

Na de landing op Schiphol moet zij nog een paar uurtjes reizen om thuis te komen.

Ik haal herinneringen op van de fijne vakantie tijd in Zeeland  en natuurlijk de grote boten die vlak langs de kust varen.

Ze ziet de steeds groter wordende zeeschepen iedere dag langs haar huis varen.

Als je er net woont bekijk je elk schip door de verrekijker, maar nu kijk je er niet meer van op als er zo’n gigantisch containerschip voorbij trekt, zegt ze.

De captain geeft de laatste informatie uit de cockpit en vertelt ons dat de landing is ingezet, we zullen over 30 minuten op Schiphol op de Kaagbaan landen.

Stoelen weer rechtop.

We zijn er.

Heerlijk weer thuis.

Snel door de douane, taxi in, half uurtje rijden, Trix staat mij al op te wachten.

De taxichauffeur stond vanmorgen vroeg om 7 uur eerst bij haar aan de deur in plaats van op Schiphol.

Alles kwam nog goed.

Oost West Thuis Best.

Alle lezers hartelijk bedankt voor jullie meeleven.

Tot een volgende keer.

Wally